Automutilatie, ook wel bekend als zelfbeschadiging, is een ernstig probleem dat wereldwijd voorkomt. Het wordt gekenmerkt door het opzettelijk toebrengen van pijn of letsel aan zichzelf, vaak als een manier om met intense emoties of psychische pijn om te gaan.
Hoe vaak komt het voor?
Zelfbeschadiging komt vaker voor dan je misschien denkt. Een analyse van zelfverwonding in meer dan 40 landen toonde aan dat ongeveer 17% van alle mensen zichzelf tijdens hun leven zal verwonden. De gemiddelde leeftijd van het eerste incident van zelfbeschadiging is 13 jaar. Het is belangrijk om te benadrukken dat deze cijfers waarschijnlijk hoger zijn dan gemeld, aangezien er nog steeds een stigma heerst rond zelfbeschadiging waardoor mensen minder snel hulp zoeken bij professionals.
Hoewel iedereen zichzelf kan verwonden, variëren de percentages per bevolkingsgroep. Volwassenen zijn, afgezien van zeer jonge kinderen, de minst waarschijnlijke groep mensen om zelfverwonding uit te voeren, met slechts ongeveer 5% van de volwassenen die in hun leven zelfverwonding hebben toegepast. Tieners hebben echter het hoogste percentage van zelfverwondend gedrag, met ongeveer 17% die minstens één keer in hun leven zelfverwonding toegaven. Ook bij studenten komt het relatief vaak voor, met ongeveer 15% van de studenten die melden dat ze zichzelf hebben verwond.
Wat valt er onder automutilatie?
Hier zijn enkele van de meest voorkomende vormen van zelfbeschadiging:
Snijden of krassen
Dit is waarschijnlijk de meest bekende vorm van automutilatie. Het omvat het gebruik van een scherp voorwerp, zoals een scheermes, mes of zelfs een paperclip of nagel, om de huid te snijden of te krassen.
Branden
Sommige mensen die zichzelf beschadigen, veroorzaken brandwonden op hun huid, bijvoorbeeld door een heet voorwerp tegen de huid te houden of door sigaretten op de huid uit te drukken.
Zichzelf slaan of tegen dingen slaan
Dit kan variëren van het slaan met de vuisten tegen een muur tot het slaan of schoppen van zichzelf.
Bijten
Sommige mensen kunnen zichzelf bijten als een vorm van automutilatie.
Het inbrengen van voorwerpen onder de huid of in het lichaam
Dit kan het inbrengen van naalden of andere scherpe voorwerpen onder de huid of in het lichaam omvatten.
Overmatig krabben of plukken aan de huid
Dit kan resulteren in huidzweren of littekens.
Waarom doen mensen aan automutilatie?
Het is belangrijk te begrijpen dat automutilatie niet enkel een aandachttrekker is of een ‘fase’ waar iemand doorheen gaat. Het is een serieus probleem dat vaak een symptoom is van diepere psychologische problemen. Mensen die zichzelf verwonden, doen dit vaak om verschillende redenen, zoals het proberen omgaan met overweldigende emoties, het uiten van innerlijke pijn op een fysieke manier, of het voelen van enige controle wanneer ze zich anders machteloos of verdoofd voelen.
Er is ook een belangrijke link tussen zelfbeschadiging en andere psychische problemen. Mensen die zichzelf verwonden, hebben vaak te maken met problemen zoals depressie, angststoornissen of persoonlijkheidsstoornissen. Het is ook niet ongebruikelijk dat deze individuen worstelen met problemen rondom lichaamsbeeld of eetstoornissen.
Wat te doen als je kind zichzelf verwondt?
Het ontdekken dat je kind zichzelf verwondt kan enorm schokkend en verontrustend zijn. Het is echter belangrijk om kalm te blijven en je kind te benaderen met begrip en compassie. Hier zijn enkele stappen die je kunt nemen:
Praat met je kind
Het kan moeilijk zijn om dit gesprek te beginnen, maar het is belangrijk om open en eerlijk te communiceren. Laat je kind weten dat je er voor hen bent, dat je het moeilijk vindt om hen zo te zien lijden en dat je hen wilt helpen.
Zoek onmiddellijk medische hulp als dat nodig is
Als je kind zichzelf ernstig heeft verwond, is het belangrijk om eerst de acute verwondingen te behandelen en indien nodig onmiddellijk medische hulp in te schakelen. Verwijder ook alle voorwerpen die je kind heeft gebruikt om zichzelf te verwonden en zorg ervoor dat deze niet meer toegankelijk zijn.
Zoek professionele hulp
Neem contact op met een therapeut of psychiater, bij voorkeur iemand die dialectische gedragstherapie (DBT) toepast, een bewezen effectieve behandeling voor zelfbeschadiging. Deze vorm van therapie leert copingmechanismen om emotieregulatie te bevorderen, inclusief alternatieven voor zelfbeschadiging. Het kan ook nuttig zijn om een gesprek te hebben met de huisarts of school van je zoon of dochter.
Bied alternatieve copingstrategieën aan
Moedig je kind aan om met je te praten wanneer ze zich intens verdrietig voelen, of om alternatieve copingstrategieën te gebruiken, zoals afleiding. Het is belangrijk om te onthouden dat zelfbeschadiging vaak een manier is voor iemand om te proberen om te gaan met intense emotionele pijn, dus het kan helpen om je kind alternatieve methoden te bieden om met deze emoties om te gaan.
Neem zelfbeschadiging serieus
Zelfbeschadiging is een signaal dat een kind echt lijdt en probeert te ontsnappen aan gevoelens van intense emotionele pijn. Het is belangrijk om alle middelen aan te wenden om te voorkomen dat de zelfbeschadiging opnieuw gebeurt en om het kind te vragen of ze suïcidale gedachten hebben – hoewel een risicobeoordeling het beste kan worden uitgevoerd door een professional.
Het taboe rond zelfbeschadiging doorbreken
Helaas wordt zelfbeschadiging vaak verkeerd begrepen en gestigmatiseerd, wat het voor mensen die ermee worstelen nog moeilijker maakt om hulp te zoeken. Het is belangrijk dat we dit taboe doorbreken en een omgeving creëren waarin mensen zich veilig voelen om over hun ervaringen te praten.
Extra informatie
Yubo, de datingapp voor pubers
Praten met je puber: Hoe voer je een goed gesprek?
De puberteit, wat kun je verwachten?
Het geheim van energiedrank: Hoe slecht is het?
Bronvermelding
Tekst: Marion Middendorp
© afbeelding: 123rf.com
